Hookrock Festival (dag 2) OC Rooierheide Diepenbeek (30-06-2018) reporter: Freddie & photo credits: Vanessa info organisatie: Hookrock © Rootsville 2018

Even de troepen op de camping gaan aanschouwen en het was nog opmerkelijk stil. Tegen 02.00PM moet en zal iedereen wel weer terug paraat zijn om "dag 2" aan te vatten van Hookrock. Een dag met liefst 7 bands en ook vandaag kan Ivan best trots zijn met een Belgische primeur in de persoon van Elles Bailey. Na de opener met de Nederlandse 'Swing Supply' kunnen we stellen dat de rest van het programma enkel gevuld is met highlights dus staan we fris en monter klaar voor het podium. Iedereen was het er volmondig over eens dat Emilia Sisco en Ina Forsman hier een diepe indruk hadden achter gelaten en we Dana Fuchs niet echt hadden gemist. Ondanks de tropische temperaturen het binnen in de zaal nog behoorlijk meeviel. Benieuwd of die van het licht nu alles begrepen hebben. Wie vandaag stilzijgend dag 2 van Hookrock mee op het podium kon genieten was blues liefhebber pur sang P.J. Minten (07/08/1952-12/02/2018).

Midden 2016 besloten 2 bekende iconen uit de Nederlandse Rock & Roll scene, drummer Coen Molenschot en boogie-woogie pianist Dick Elsendoorn, dat het tijd was voor verandering. Pure Swing, Blues en Rock & Roll met een nieuw geluid. Al snel kwamen zij in contact met bekende namen uit de rock wereld zoals gitarist Cees Verhoeks, saxofonist Eric van den Nieuwenhof , zanger Rob van der Drift en bassist Arno Vervest. Met Swing Supply ga we even terug naar het Amerika van de jaren 50 en brengen ze ons de swingende muziek uit die tijd. Een era waarbij grootheden als Louis Jordan, Tom Jones, Little Richard en Bill Haley sterk zijn vertegenwoordigd. Met zes man sterk vormen zij de swingende band die garant staat voor een spetterende show met de ultieme mix van Swing, Blues en Rock & Roll. Let's Flip, Flop and Fly...

Openen deden de heren van "Swing Supply" met het swingende "Seven Nights To Rock" waarvan we zeker ook de versie van Moon Mullican nog herinneren en swing zou vanf dan het keyword zijn bij deze Nederlandse formatie. Nummers als "Lover Please" van Billy Swan dat in 1960 werd uitgebracht door de 'Rhythm Steppers" kende daarna nog vele succesvolle covers zoals deze van Clyde McPhatter. Ook met "Lonesome Train" dat Jimmy Burnette in 1956 al op ons af liet komen voelden we de "Happy Days" terug herleven en kon dit optreden van "Swing Supply" als een frisse binnenkomer worden bestempeld. Hun "bisser werd de ultieme swinger Caledonia!

Ondertussen hadden Walter en Jan-Willem het gezelschap gekregen van die andere drijvende kracht rond deze "MoJo Session" in de persoon van Anna Lee. Net als gisteren lag de lat hier weerom hoog met als gevolg dat ook de festival bezoekers steeds weer in grotere getalen voor het podium kwamen postvatten. Zelfs de smoelschijver van de 'Jerry Roll Men' kwam zijn duit in het zakje doen en konden we dit zijpodium net als gisteren als volwaardig gaan beschouwen. Ook aanwezig nu was de Filip van Swing.

Meteen hierna maken we terug kennis met hun landgenoten van 'The Juke Joints'. Er was een periode dat deze gasten niet weg te denken waren op onze podia met hun eresaluut aan de Ierse god Rory Gallagher. Eerlijk na een tijdje begin je de ambiance dat ze vertegenwoordigen op het podium wel te missen en dus zien we ze nog eens graag terug. Ondertussen vieren ze al meer dan 35 jaar op het podium. Zij spelen geen luistermuziek. Als Peter Kempe, Boogie Mike, Derk en Sonny Boy van wal steken is het 'party time' in de geest van Rory Gallagher.

Om hun lustrum kracht bij te zetten brachten ze eerder dit jaar hun jubileum album uit en kon je er haast je uurwerk op juist zetten dat dit concert bijna een copy zou gaan worden van het album. Dus veel rock 'n rockin' blues met uiteraard het obligate 'Bullfrog Blues' van de Ierse halfgod Gallaher. Maar ook een portie aanstekelijk zydeco met 'Don't Give Up' en wat dan gezegd van de sing-a-long op de Stones klassieker 'You Can't Always Get What You Want'. Good Mojo deze "Juke Joints", een band waar de jaren duidelijk geen vat op hebben. So rock 'n rollin' once more...

De 'afternoon tea' is al voorbij wanneer we de Noorse formatie 'The Jelly Roll Men' aan de beurt is. Op Hookrock is er iedere editie wel een verrassing waar te nemen en dit jaar komt dit misschien wel uit het hoge Noorden. Het waren de Thorvaldsen broertjes Kent Erik en Thomas Grim die in 2010 besloten om hun destijdse bandnaam 'The Nine Fingers Blues Band' te veranderen in 'The Jelly Roll Men'. Deze band wordt aanzien als de meest hartwerkende blues band van Skandinavië. Ze speelden al samen met Joakim Tinderholt en Little Victor. Deze laatste was de producer van hun vorig jaar uitgebrachte succesvolle album 'Jelly Roll Shuffle'. Maak u op voor een stevige portie blues en rhythm 'n blues en rock the 'afternoon' away.

Allemaal strak in het pak zou het wel eens zweten kunnen worden bij deze Jelly Roll Men. Met nummers als 'Having A Good Time' en '36-24-38' werd het genieten al mocht er van mij een beetje meer interactie bij zijn maar dat zal wel aan de Noorse 'coolheid' liggen. ook zij legden hier een vlekkeloos parcours af en konden we genieten van hun retro blues als 'Murder My Baby' en 'Shakey's Boogie'.

Toen ik vorig jaar haar debuutalbum 'Wildfire' (album report) in de bus kreeg was ik meteen verloren. Misschien fronsen sommigen de wenkbrauwen bij het horen van de naam Elles Bailey. De echte blues adepten waren vorig jaar meteen onder de indruk wanneer ze out of nowhere haar eerste full CD 'Wildfire' uitbracht. Niets dan lovende recensies waren het gevolg op dit album. Een paar jaar geleden dook deze Elles Bailey op met haar EP 'Who I Am To Me' (2015) 'The Elberton Sessions' volgde in 2016, en meteen zorgde dit voor de nodige deining in de UK en er buiten. Dan maar de grote plas over zal ze gedacht hebben en door het bezoek aan familie in de US, en meer bepaald in Nashville, dook ze met een resem gelouterde muzikanten de studio in om enkel demo's op te nemen. In 2017 verscheen de single 'Wildfire' als voorbode op haar debuut full CD. Rauw en soulvol, een stem om kippevel van te krijgen.

Sceam...is de opener en al meteen komen we vast te stellen dat deze Elles Bailey in het bezit is van een wonderbare stem. Met het nummer 'Same Flame' gooit ze hier meteen al hoge ogen. 'Perfect Storm', Foolish Heart' allemaal picobello meer er mocht een ietwat meer peper en zout bij. In een club zou dit gewoonweg hoogstaand zijn maar op een festival moet je ook rekening houden met toeristen die enkel voor de gezelligheid komen en minder voor de kwaliteit van de muziek. Kwaliteit is iets wat deze Elles Bailey duidelijk in huis heeft en dat konden we nogmaals ervaren tijdens haar versie van John Prine's 'Angel From Montgomery' Highclass! Haar 'Wildfire' is ook een pareltje en de eresaluut aan Janis Joplin met 'Girl Who Owned The Blues'...knap hoor. Ook de spontane op 'Mercedes Benz' werd gesmaakt en dus zal het factuur wel worden doorgestuurd naar dit Duitse automerk, voor wat hoort wat hé ;-)

Zonder discussie was de volgende SaRon Crenshaw de 'blues' revelatie voorig jaar op 'Blues Peer'. Blues with a twist’. Onder deze woorden betreedt SaRon Crenshaw vele podia. Hij was tien toen hij gitaar begon te spelen en bleek hiervoor een groot talent te hebben. Als fervent Jazz en Rhythm and Blues speler heeft hij met vele artiesten waaronder Jessie James, Tyrone Davis en Chuck Roberson gespeeld. Zo heeft hij ook het voorprogramma mogen spelen voor Robert Cray and B.B.King die tevens een grote inspiratie bron zijn voor zijn muziek. Zijn Gibson gitaar is door B.B.King himself getekend. Hij heeft ondertussen zijn eigen groep, met zijn “Soulvolle” Bluesstem en zijn schitterend gitaarspel zorgt hij steeds voor uitverkochte zalen en zonder twijfel één van de vele 'highlights' van het festival.

Zijn begeleidingsband zijn uiteraard nog steeds "Blind B & The Visionairs" en net als Richard van Bergen kon ook drummer Frank Duindam een tweede keer langs de kassa passeren op Hookrock. Met deze 'Saron Crenshaw' heeft Esther van 'Bluesther Music Agency' duidelijk een diamant in huis die ze moet blijven koesteren. Met respect uiteraard voor de andere geweldige concerten hier op Hookrock kregen de liefhebbers hier met deze blues man een portie echte onvervalste blues zoals blues hoort te klinken. Nummers als 'Don't Roll your Eyes' en 'Old Love' komen "loud & clear" binnen en ook met zijn 'Jailhouse Blues' laat hij een diepe indruk na. It Ain't nothing but the blues.

Ik weet het nog alsof het gisteren was. Op 19 april 2015 was ik meteen onder de indruk toen ik Jeff Jensen leerde kennen. Onmiddellijk ging de tam tam aan het rollen maar sommige waren nog te koppig om hem toen reeds te boeken. Onbekend is onbemind zeker. Nu amper 2 jaar later wil iedereen deze 'spring in 't veld' uit Memphis wel op zijn podium maar ere wie ere toekomt. Het waren Paul en Michel van Goorblues die in het voorjaar van 2015 de tot dan toe onbekende Jeff Jensen als eerste aan blues minded België wisten voor te stellen. Een meer dan opmerkelijk en smaakmakende optreden met als gevolg de grote poort voor Europa. Sinds dan is deze Jeff Jensen met zijn bassist Bill Ruffino niet meer weg te denken. Op de vraag waar hij altijd had gezeten was het antwoord vrij simpel, teveel werk in Memphis en omstreken. Ondertussen heeft hij in zijn thuisland alle staten kunnen aanvinken en vorig jaar zagen we hem op Goezot en Gevarenwinkel. Maak u op voor een breed spectrum van aanstekelijke blues & roots met in zijn zog een gloednieuw en fantastisch soulvol album 'Wisdom & Decay' (album report) en zo zitten ze hier op Hookrock al aan de 3de CD presentatie, niet mis!!!

Bij zijn 'Make It Trough' werd het meteen stil en konden we nogmaals vast komen te stellen wat een 'crack' deze Jeff Jensen wel is. Geen straight blues maar niets dan hoogstaande originals waar meermaals zijn skills als 'string bender' in de verf wordt gezet. Met bijpassend verhaal op 'Predents Forever' krijgen er hier sommigen de krop in de keel en raken er wel enkelen in trance. Conclusie mooier kan blues niet worden. Een beetje meer animo krijgen we met een gospel deuntje 'Goin' Home' maar uiteraard willen we dat deze Jeff Jensen hier nog wat blijft zeker wanneer hij een Elvis imitatie uit de mouw kont te schudden...it's a burning love! Krijg je niet genoeg van Jeff, volgend jaar op alvast op 9 mei bij Move2Blues.

Nog zo iets, van wat de boer niet kent eet hij niet! Ghalia leerde ik kennen in 'Le Petit Tonneau' in Acosse, ook al een paar jaar geleden. Eerder wat bedeesd vertelde ze me dat er bij haar ook plannen waren om een CD te gaan uitbrengen. Die plannen kwam naderbij toen de Winne van 'Naked' me vertelde dat ik zeker eens naar een Ghalia Vauthier moest gaan kijken. Het album 'Ghalia & Voodoo Casino' werd evenwel begin 2017 uitgebracht in eigen beheer. Door de fijne neus van Tom Coppens (Palethe) stond ze dat jaar ook een eerste keer in Vlaanderen op het podium tijdens de 'Rockabilly Nigh' in Overpelt.

Daarna volde er de festivals 'DLB on Stage' en 'Nuit du Blues de Charleroi' maar als vriendin van Dean Zucherro (Mama's Boys) werden er al concrete plannen gesmeed om met Johnny Mastro & Mama's Boys iets te gaan ondernemen. Het ging snel want ook datzelfde jaar volgde er de bij 'Ruf' uitgebrachte album van 'Ghalia & Mama's Boys'. Ondertussen waren er try-outs in Mechelen, Halle en Brussel die we voor Rootsville allemaal hebben bijgewoond. Dit jaar is Ghalia & Mama's Boys alom aanwezig op de festivals in binnen- en buitenland en wil nu iedereen wel op de foto. Hageland Blues & Root Night en Goezot werden reeds op stelten gezet en nu is het de beurt aan Hookrock als afsluiter van een super tweedaagse met een behoorlijk aanbod aan diversiteit!

Na de rauwe instrumentale binnenkomer door Johnny Mastro is het tijd voor Ghalia zelf en worden de demons losgelaten op Hookrock. De ambiance maker '4AM Fried Chicken' wordt al snel op ons los gelaten en de pret kan ondanks het late uur niet meer op. Zelfs de 'wanna be' blues liefhebbers komen dichter. Tijd ook dan om Johnny Mastro & Mama's Boys een paar nummers hun ding te laten doen, dit met hun doordringende blues zoals we die van hen gewoon zijn. Ghalia dan weer met de 'Hiccup Boogie', een boogie pur sang waarna we nog steeds in de ban zijn van muzikale bezweringen en in trance geraken bij Little Willie John zijn 'I'm Shakin'. Met Etta James haar 'Tough Lover' komt Ghalia in aanraking met haar vroegere periode als rhythm 'n blues en rock 'n roll chick maar zit Hook rock er helaas ook bijna op.

Een meer dan geslaagde Hookrock 2018 met uiteraard weer tal van Nederlanders maar bovendien ook eensteeds aangroeiende delegatie van onze Waalse landgentoten. Een pluim op de hoed van Ivan, Ronny en de talrijke medewerkers voor een foutloos parcours...alleen de verwarming mocht een paar graden minder ;-)

Ghalia & Smokehouse Brown


Johnny Mastro (US)


Jeff Jensen (US)

SaRon Crenshaw (US)

Elles Bailey (UK)

The Jelly Roll Man (Nor)

The Juke Joints (Sonny Boy) (NL)

Swing Supply (NL)